Roadtrip dag 3, Milford Sound

Vrijdag. Wat ik ook ga vertellen vandaag, het doet geen recht aan de werkelijkheid. Ook de foto's kunnen niet vertellen wat we daar hebben ervaren. Desalniettemin een poging.
We hebben het beste weer wat we ons wensen kunnen: het regent pijpestelen. Dat klinkt vreemd maar het is eigenlijk een voorwaarde om Milford Sound op zijn mooist te ervaren.
We worden om 7.40 verwacht bij het verzamelpunt. De bus vertrekt om 8 uur.
Een luxe Bulletbus, de vorm van een kogel. De stoelen zijn een beetje schuin geplaatst zodat je goed naar buiten kunt kijken en ook in het dak zitten ramen.
We rijden Te Anau uit en al snel wanen we ons in de 'even Apeldoorn bellen' reclame. Jawel, een kudde schapen op de weg waar we voor moeten stoppen. Goed dat hier niet veel treinsporen zijn.
Na een uur komen we bij Knobs Flat. P-pauze. Knobs Flat heet zo omdat het heel vlak land is, met op enkele plaatsen een soort jeugdpuistjeshobbels. Ontstaan in de ijstijd, waarschijnlijk door holtes in het ijs. We rijden langs loofbomen bossen, waar de bomen bedekt zijn met groene mossen. Hier en daar wild stromende beken en rivieren door een bedding van grote rotsblokken en keien. Een prachtig gezicht. Soms is de weg spannend, als in recht naar beneden direct naast de weg en geen vangrails.
Een platform met een spectaculair uitzicht is weer een stoppunt voor foto's. Diep beneden ons een rivier, bergtoppen met sneeuw bedekt en een geweldig mooi uitzicht. we moeten nog hoger, tot het hoogste punt. De Homertunnel op 900 meter hoogte. Tegenwoordig voorzien van verkeerslichten omdat passerende voertuigen in de tunnel eigenlijk niet passen. Uitgehakt door mensen en de weg is gewoon de rotsbodem. Ruim een kilometer door de berg heen. Heel donker.
Als je aan de andere kant uit de tunnel komt krijgen we een totaal ander uitzicht. We zijn omringt door kilometers hoge bergen, waar aan alle kanten watervallen naar beneden storten. Daar heb je de regen voor nodig. Zonder regen drogen de watervallen binnen drie uur op en zijn het slechts een enorme rotswanden waar je tegenaan kijkt. In dit gebied regent het gemiddeld 250 dagen per jaar en valt er zo'n 7 a8 meter regen per jaar. En dan zeggen ze dag Londen nat is.
Op een parkeerplaats zien we een wilde Kea, de brutale papegaaiensoort. Ze vreten de rubbers van je ramen uit je auto.
Als we afdalen verandert het landschap weer, nu in ondoordringebare regenwouden, waar de bomen bedekt zijn met witachtige hangende mossoorten. Een Lord of the Rings landschap, ik snap waarom er hier gefilmd is. En continu aan alle kanten watervallen, bij honderden tegelijk. Zo bijzonder, geen woordne voor te vinden. We moeten over one lane bridges, met wild stromende rivieren. Dat betekent dat je op elkaar moet wachten omdat de brug niet breder is dan een rijbaan, en dan in smalle uitvoeringen. Na 2,5 uur komen we aan in Milford Sound.

Daar stappen we op de boot, een driemaster. Om ons heen rotsen en pieken van wel een kilometer hoog en van al die rotsen vallen smalle watervallen naar beneden, sommige wel 700 meter hoog.
Ook mooie brede watervallen, eentje is 150 meter hoog, dat is twee keer de Niagarawaterval. Als je het ziet denk je: echt niet, dat ding is een meter of twintig. Maar dan vaart de boot met de voorplecht onder een 80 meter hoge waterval en ja, dan geloof je dat die andere toch wel 150 meter is. Je staat onder een waterval die zo hoog is als een kerk. Ach, nat waren we toch al. Binnen de kortste keren stuiten we weer op een heleboel dolfijnen, deze keer zijn het Dusky dolfijnen. Ze komen dicht bij de boot, springen uit het water, en draaaien zich in de lucht om zodat we hun witte buiken zien. Ze zijn erg speels en halen allerlei capriolen uit.

Hoewel de rotsen steil zijn, zijn ze toch begroeid met bomen en struiken. Het is een systeem waarbij ze zich aan elkaar vast klampen. Met als gevolg dat als er een boom loslaat, je een boomlawine krijgen omdat het hele ecosysteem dan wordt meegesleurd. Hier en daar zijn dan ook kale rotsen.
Op een van de lagere rotsen liggen een stuk of 30 zeehonden. Ze slapen of spelen vlakbij in het water.
We komen even uit de Sound op de Tasmanzee. Daar keren we om weer terug te varen, nu langs de andere oever. Ergens zien we kano's en mensen langs de kant, het lijken wel kleine gele stipjes vergeleken met de wand waar ze onder staan. Dan zie je pas goed hoe machtig hoog die bergen zijn. Nadat we aangelegd zijn, gaan we weer naar de bus.

Op de terugweg maken we nog twee tussenstops. een korte net na de Homertunnel, daar maken we foto's van de sneeuwbruggen, waar beekjes onderdoor stromen. De langere tussenstop is bij The Chasm. Daar is een wandeling van een kwartier. En dit is echt het toefje op de taart, een rivier/waterval die met zoveel donderend geweld naar beneden komt, dat de rotsblokken en keien een waar kunstwerk lijken. Maar deze is gemaakt door de natuur, en zo mooi kunnen mensenhanden het niet maken. Wow!
De rest van de rit terug is het heel stil in de bus. Er is ook niet veel toe te voegen aan zo een schitterende dag. En als we de mooiste foto's er niet op krijgen, dan komen jullie die maar een bij ons thuis kijken.